PATRON

     Henryk Feliks Józef Dobrzański urodził się 22 czerwca 1897 roku w Jaśle. Od młodzieńczych lat  interesował się wojskiem, wiele uwagi poświęcał również jeździectwu i nauce języka francuskiego. W 1914 roku wstąpił jako ochotnik do formujących się  Legionów Polskich w Krakowie. Wraz z 2 pułkiem ułanów przeszedł cały karpacki szlak bojowy. Za męstwo został odznaczony krzyżem Virtuti Militari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, później Krzyżem Niepodległości. Po wojnie 1918 roku wraz z 2 pułkiem ułanów został skierowany do garnizonu w Bielsku. Z pułkiem ułanów Dobrzański związał swoje losy na wiele lat. Służbę zaczynał od stopnia plutonowego, w sierpniu 1920 roku awansował na porucznika, w 1922 roku został rotmistrzem. W latach 1924 – 1928 dał się poznać jako doskonały sportowiec. Sławę przyniosły mu starty w polskiej ekipie jeździeckiej.

     Ogromny sukces  odniósł na międzynarodowych zawodach hipicznych w: Nicei, Londynie, Warszawie i Aldershot. Był niezwykle utalentowanym jeźdźcem, zajmował wysokie miejsca na zawodach krajowych, wszedł w skład polskiej ekipy olimpijskiej  w 1928 roku.

      Wybuch II wojny światowej zastał majora w Wołkowysku. H. Dobrzański  nie zamierzał czekać ?aż wojna przyjdzie do niego?. Przejął dowództwo 110 pułku ułanów i postanowił przedrzeć się do walczącej  Warszawy. Nie udało mu się dotrzeć do stolicy przed jej upadkiem. Kapitulacja Warszawy 28 września 1939 roku postawiła majora i jego żołnierzy przed dylematem: walczyć dalej w Polsce lub Francji czy złożyć broń? Major zdecydował się na walkę w kraju, na samodzielne działanie przeciw okupantowi niemieckiemu.

      Odtąd Kielecczyzna stała się terenem działania jednostki żołnierzy Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego mjr ?Hubala? znanych jako „Hubalczycy”. Major Dobrzański „Hubal” stał się dowódcą pierwszego zorganizowanego oddziału partyzanckiego. Oddział rozrastał się i w szczytowym momencie liczył ponad 300 osób. W jego szeregach była również kobieta o pseudonimie wojskowym ?Tereska?. Na wieść o tworzącym się oddziale partyzanckim przybywali ochotnicy, dostarczano broń, żywność. W starciach z partyzanckim oddziałem nieprzyjaciel ponosił dotkliwe straty.

     W końcu kwietnia 1940 roku Niemcy ściągnęli do lasów spalskich znaczne siły i zacieśnili pierścień okrążenia wokół żołnierzy ?Hubala?. 29 kwietnia 1940 roku oddział zatrzymał się późną nocą w zagajniku koło Anielina, aby odpocząć. Nad ranem zjawili się Niemcy. Zaskoczeni żołnierze  stanęli do nierównej walki.

Była to ostatnia potyczka majora Hubala. Zginął 30 kwietnia 1940 roku w zagajniku pod kielecką wsią Anielin.

     Adiutant mjr Dobrzańskiego, „Dołęga” pisał  w komunikacie z dnia 4 maja 1940 roku: „zginął Człowiek, który swej przysięgi żołnierskiej nie złamał, Honoru Żołnierza Polskiego nie splamił?. Ciała majora nigdy nie odnaleziono. Niemcy postarali się, żeby wszelki ślad po ?Hubalu? zaginął. Wkrótce po śmierci majora Dobrzańskiego, 24 czerwca 1940 roku jego oddział przestał istnieć jako zorganizowana jednostka bojowa. Jednak na zawsze przetrwała pamięć o bohaterskim majorze i jego żołnierzach. W 1966 roku major Dobrzański  został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Virtuti Militari IV klasy.

     Młodzież i nauczyciele Zespołu Szkół nr 2 odwiedzają co roku symboliczny grób Patrona w Anielinie. Pamięć o Wielkim Polaku, bohaterze i człowieku honoru kultywują kolejne pokolenia młodych ludzi.